«وَ الْعِلْمُ زَیْنُ الْمَرْءِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ»(مصباح الشریعه،ص14)؛
علم،درک و بینش انسان را نسبت به بایسته های محیط پیرامون او و چگونگی زندگی بهبود می بخشد و هرچه این علم به سمت معرفت شناختی اصیل دینی پیش رود که ناظر به واقعیات هستی است،انسان به مراتب زندگی راحت تر و خالی از پیچ و تشویشی را خواهد داشت.از همین روی،در روایاتی همانند روایات فوق،علم به عنوان زینتی برای انسان برشمرده شده؛چراکه با وجود آن،در سبک رفتاری فردی و شئون اجتماعی،تعادل حاصل شده و رفتار او از افراط و تفریط و نابهنجارها منزه می گردد.از مهمترین عوامل دلنشینی زندگی در خانواده و رضایت افراد در آن،به دست آوردن علم برای رسیدن به معرفت دینی نسبت به خود و هستی است که موانع خوب زیستن را از پیش روی افراد خانواده کنار می زند.
