تمتعات در دوره نامزدی

به سبب وجود جذب بالا بین دو جنس مخالف،هرچند مطابق با دیدگاه شریعت پس از محرمیت دو طرف نسبت به تمتعات طرفینی هیچ مانعی نخواهند داشت،اما عرف امروز چندان نگاه مثبتی به این مقوله ندارد،از همین روی دو طرف می توانند ضمن بهره بردن عاطفی و جسمی،محدوده ای را برای خود ترسیم نمایند تا در دوران نامزدی با چالش های اجتماعی و عرفی روز مواجه نگردند.امری که اگر مورد مراعات قرار نگیرد،می تواند مشکلاتی را برای طرفین و خانواده های ایشان ایجاد نماید لکن همانطور که بیان گشت دین تنها وجود محرمیت را امر لازم برای ارتباط دختر و پسر می داند و باقی امور مربوط به عرف هر زمان و شرائطی است که در دوران نامزدی وجود دارد.

مقایسه باطن زندگی خود با ظاهر زندگی دیگران

نگاه دائمی به زندگی دیگران و مقایسه نمودن آن با شرایط موجود در زندگی خود،همواره از اساسی ترین آسیب هایی بوده که خانواده ها را مورد تهدید و تضعیف قرار می داده است؛انسان ها همواره ظاهر زندگی دیگران را با باطن زندگی خود مقایسه می کنند و همین امر سبب می شود که رضایت لازم را از وضع زندگی خود نداشته باشند که در برخی موارد وقتی این حالت ادامه می یابد طرفین طلاق را بهترین راه رسیدن به زندگی بهتر می دانند در حالی که در انتخاب های بعدی خود نیز شکست می خورند.در حقیقت سختی،مشکلات،تفاوت نظرها و ...اموری بوده که در هر زندگی کم یا زیاد وجود دارد و همه خانواده بدان مبتلا هستند و نباید این ظاهرگرایی فضای شیرین خانواده را به سبب امری توهمی این چنین به چالش بکشاند.

یادگیری و انتخاب ها در دوران کهنسالی

ادوار زندگی انسان به دوره های تمرکز در یادگیری و رسوخ درون انسان و عدم آن تقسیم می شود،بهترین دورانی که انسان می تواند به یادگیری امور دشوار بپردازد و ملکات رفتاری و اخلاقی را در خود راسخ نماید،دوران جوانی است،دورانی که در خصوص آن در روایات افزوده شده؛«مَنْ تَعَلَّمَ فى شَبابِهِ کانَ بِمَنْزِلَةِ الْوَشْمِ فِى الْحَجَرِ وَ مَن تَعَلَّمَ وَ هُوَ کَبیرٌکانَ بِمَنْزِلَةِ الْکِتابِ عَلى وَجْهِ الْماءِ»؛هر کس در جوانى اش بیاموزد ، آموخته اش مانند نقش بر سنگ است و هر کس دربزرگ سالى بیاموزد، مانند نوشتن بر روى آب است.(نوادر راوندی،ص132)؛اما دوران کهنسالی به دلیل فقدان قابلیت های رشد دهندگی درون انسان و عدم قوای تعلم لازم،آداب و علوم و تخلق ها به سختی درون فرد شکل خواهد گرفت و اگر امری نیز شکل بگیرد،عمق نداشته و تنها به زمانی محدود خلاصه می شود.

روند تدریجی تربیت دینی کودک

کودک از ابتدای زایمان دارای مشاعر ادراکی بوده و امور پیرامون خود از جمله رفتارها،کلام ها و آدابی که مستقیم و غیر مستقیم به او ارائه می شود را درک می کند،در این میان آنچه اساسی بوده به کارگیری شیوه تدریج در آموزش معارف دینی به اوست به نوعی که نه متراکم بوده و نه از توان فکری او خارج باشد؛چراکه در غیر این صورت رفتار آموزش داده شده به همان سرعت آموزش از وجود کودک رخت خواهد بست.از همین روی به کارگیری تدریج،درک شرایط سنی و برنامه ریزی از مهمترین قوام های تربیتی فرزند است که در روایات بدان اشاره شده است؛«قال الامام الباقر- عَلَیْهِ السَّلامُ - : إذا بلغ الغلام ثلاث سنین فقل له سبع مرات قل لا إله إلا الله ثم یترک حتى یبلغثلاث سنین و سبعة أشهر و عشرین یوما ثم یقال له قل محمد رسول الله سبع مرات و ...»(مکارم الاخلاق، ص 115)؛امام باقر - علیه السلام - فرمود: هنگامی که کودک به سه سالگی رسید به او بگویند هفت مرتبه بگوید لا اله الّا الله (تا بیاموزد)، در چهار سالگی به او بگویند که هفت مرتبه بگوید محمد رسول الله (تا یاد بگیرد)، در پنج سالگی رویش را به قبله متوجه کنند و به او بگویند که سر به سجده بگذارد، در پایان شش سالگی رکوع و سجده صحیح را به او بیاموزند و در هفت سالگی به طفل گفته شود: دست و رویت را بشوی و پس از آن به او گفته شود: نماز بخوان.